حقوق کارگران، حقوق بشر است

حقوق کارگران،حقوق بشر است

اول ماه می‌ روز جهانی کارگر است. هر ساله در این ایام صحبت از حقوق کارگران به طور گسترده بر زبان‌ها و قلم‌ها جاری می‌گردد و بنا به سنت ما ایرانیان برای مدتی –نه چندان طولانی-به مد اول روز تبدیل می‌شود.

حرف این نوشته اما این است که نمی‌توان مدعی حقوق بشر بود اما به حقوق کارگران به عنوان مقوله‌ای دم دستی و موقت نگاه کرد. اگر فکر می‌کنیم در تمام مدت فعالیتهای خود و در تمام طول سال باید از حقوق بشر دفاع کنیم پس نمی‌توانیم تنها اول ماه می ‌هر سال به یاد حقوق کارگران بیفتیم.

 این مقاله می‌کوشد با نگاهی حقوق بشری- و نه ابزاری- مسئلهٔ حقوق کارگر را تحلیل کند. اما رابطهٔ دو مفهوم حقوق بشر و حقوق کارگر چیست؟

نژادپرستی ایرانیان؟

۱-طی یک ماه اخیر شاهد اتفاقاتی بودیم که موجب در افکنده شدن مباحثی چند پیرامون «نژاد پرستی ایرانیان» در فضای سایبر شد. انتشار دو خبر از اصفهان و مازندران در مورد شیوهٔ برخورد با شهروندان افغانی و همچنین جنگ لفظی در گرفته بین ایران و کشورهای عربی در مورد جزایر ایرانی تنب بزرگ، تنب کوچک و ابوموسی بهانهٔ این بحث‌ها بوده است. من البته شخصا علاقه‌ای به شرکت در این بحث‌ها نداشته و ندارم چرا که در دو سوی اینگونه بحث‌ها همواره نوعی انفجار احساسات انباشت شده یا جو زدگی می‌بینم و اکنون مدتهاست که می‌کوشم جو زده نشوم! با این حال بالا گرفتن بحث و خصوصا رد وبدل شدن اتهامات سنگین بین طرفین باعث شد که چند خطی در این مورد بنویسم و البته همچنان بکوشم که «جو زده» نشوم! 

تقی رحمانی، نرگس محمدی و انصاف نظام

 تقی رحمانی برای همهٔ آن‌ها که دستی در سیاست دارند نامی آشناست، آن‌ها که رحمانی را از نزدیک می‌شناسند همه به شرافت و نجابتش شهادت می‌دهند. او مردی رنجدیده و سختی کشیده و البته مقاوم است که دغدغه‌ای جز توسعه و سربلندی ایران و همزیستی دموکراتیک ایرانیان ندارد. او اما سالهای زیادی را در زندان بوده؛ هم در سال‌های دشوار دههٔ ۶۰، هم در عصر سازندگی، هم در دورهٔ اصلاحات و هم در اوج جنبش سبز.

برای ۶۸ سالگی احمد سلامتیان

احمد سلامتیان ۶۸ ساله شد

 «بسم الله الحمن الرحیم. دیروز در شهر همدان عده‌ای چماق بدست چاقو زیر گلوی من گذاشتند و گفتند بگو مرگ بر بنی صدر درود بر بهشتی (یکی از نمایندگان دروغ است) من اینجا به صدای بلند می‌گویم اگر تکه تکه‌ام کنید، ذره ذره‌ام کنید به زور نخواهم گفت درود بر بهشتی و به خدا قسم ذره ذره وجود من خواهد گفت مرگ بر استبداد... خواهش می‌کنم از مسوولین این جمهوری اگر نمی‌خواهند استبداد سیاهی در این مملکت مستقر بشود که نوبت خودشان هم بعد فرا برسد چون اول از شما شروع نمی‌کنند ما که رفتیم نوبت شما هم خواهد رسید مطمئن باشید وقتی که یک عده‌ای نماینده مجلس را با تایلیوری که سرش را بصورت تیغه چاقو تیز کرده‌اند می‌خواهند بکشند، ساختمان خصوصی مردم را بهش حمله می‌کنند زن و بچه مردم را مبزنند، بعد ساختمان دیگری را که آن نماینده را در آن پناه داده‌اند محاصره می‌کنند در و پنجره خانه مردم را می‌شکنند این عده افراد کسانی هستند که بعداً حد و مرزی نخواهند شناخت من خواهشم فقط عبارت از این است که مطبوعات و رادیو تلویزیون اگر بی‌طرفند اگر منصفند این نامه را، مطالبش را به اطلاع عموم برسانند و مسوولین محترم جمهوری اسلامی هم اگر می‌خواهند آزادی اظهارنظر در این مجلس و در این کشور باشد و افرادی را به جرم اینکه با لایحه چهار دوازدهم بودجه آقای رجائی مخالفت کردند نخواهند مثل سگ بکشند اجازه بدهند که جلوی این نوع کارهای گرفته بشود والسلام علیکم و رحمه الله»

                                                                                                   احمد سلامتیان 12خرداد 1360 در مجلس*

سی‌ام فروردین (۱۸ آوریل) سالگرد تولد احمد سلامتیان است. من هر گز او را ندیده‌ام اما نه فقط ته لهجهٔ اصفهانی این همشهری دوست داشتنی (که زمانی نمایندهٔ مردم شهر ما در مجلس بوده است) بلکه منش سیاسی و اخلاقی احمد سلامتیان است که به رغم دوری این فاصله‌ها موجب احساس نزدیکی بین من و برخی از همنسلانم با او است. 

مشکل جنبش سبز چیست؟ *

1مخاطب این مطلب بدنه و هستهٔ اصلی جنبش سبز است. همان‌ها که به رغم همهٔ روضه‌های تکراری «تحلیلگران» آن سوی آب‌ها با «مشارکت جویی» خود در انتخابات سال ۸۸ پایه گذار گسترده‌ترین جنبش دموکراتیک مدنی و ضد خشونت تاریخ معاصر ایران شدند. جنبشی که زمانی مهم‌ترین خواست آن رعایت حداقلهای لازم برای برگزاری یک انتخابات آزاد و سالم بود.

تجزیهٔ ایران؛ کابوس یا رویا؟

وقتی در بحبوحهٔ نبرد سرنوشت ساز مردم تبریز با دشمنان مشروطه، کنسول روسیه به «ستارخان» که به حق «سردار ملی ایران» نام گرفته پیشنهاد پناهندگی به روسیه داد ستارخان در پاسخ گفت: جنرال کنسول من می‌خواهم هفت دولت به زیر بیرق ایران بیاید، من زیر بیرق بیگانه نروم.

۱ انصافعلی هدایت که خود را روزنامه نگاری مستقل و آزاد معرفی می‌کند طی مطلبی در وبلاگ شخصی خود نوشته: «من به تازگی به این نتیجه رسیده‌ام که راه ایران به سوی دموکراسی، حقوق بشر، و ترقی سیاسی و اقتصادی از درون شعله‌های تجزیه می‌گذرد» انصافعلی هدایت از آن دسته افرادی است که فعالیت خود را به عنوان «هویت طلب» آغاز کرد و اکنون به صراحت از تجزیهٔ ایران سخن می‌گوید. من دوستان زیادی از اقوام و گروههای زبانی مختلف ِ ایرانی دارم. بسیاری از آن‌ها از وضعیت موجود ناراضی هستند و معتقدند که تبعیض‌های هدفمندی علیه آن‌ها در جریان است، آن‌ها اما تقریبا همگی به صراحت می‌گویند که به وحدت و یکپارچگی ایران معتقدند و مطالبات خود را در این چارچوب پیگیری می‌کنند، به همین منظور من همواره از کسانی بوده‌ام که با طرد نخبگان قومی آن هم با برچسب «تجزیه طلبی» یا «تروریسم» مخالفت کرده و می‌کنم و معتقدم باید در راه گفتگو و تفاهم با این افراد کوشید.